De plaats aan de absolute top van de Afrikaanse Songhoy-blues, die Samba Touré sinds enkele jaren inneemt, is niet echt meer voor discussie vatbaar: vóór deze nieuwe plaat liet hij ons al vijf platen lang horen waarom hij jarenlang mocht toeren aan de zijde van de grote Ali Farka Touré en hoe het komt dat zowat alles wat de voorbije jaren uit Afrika komt en de moeite loont, minstens gedeeltelijk zijn stempel draagt.

De titel van deze nieuwe plaat is gehaald bij de regio waar Samba opgroeide: een tikkeltje ten zuiden van Timbuktu ligt Binga en daar liggen de roots van Samba, die hij met deze plaat in de kijker wil zetten. Dat betekent concreet dat hij in de studio zoveel mogelijk de setting en de klank van zijn liveband probeerde te benaderen. Heel eenvoudig was dat niet, aangezien bassist Mamadou Sidibé naar de Verenigde Staten verkaste. Samba trok dus de studio in met een heel beperkte bezetting: naast hemzelf op de gitaar, waren er doorgaans alleen Djimé Sissoko met zijn ngoni en Souleymane Kané met de kalebas, al kwam er af en toe iemand (jazzman Richard Shanks) langs om een lijntje mondharmonica in te spelen en al voegde trouwe kompaan Philippe Sanmiguel een beetje bijkomende percussie toe.

Dat maakt dat deze plaat echt tot haar essentie herleid wordt, wat, in het geval van Samba, wil zeggen dat je in de teksten flinke scheuten beschouwing krijgt over alles wat fout loopt in de wereld en in Mali in het bijzonder, maar tegelijk ook respect hoort betoond worden voor mensen die het goed menen met onze wereld en die hun gedrag zodanig hanteren, dat ze de gang van zaken in het grote systeem dat onze aarde is, niet ontregelen. Verschillend van andere platen die we van Samba kennen, zingt hij deze keer enkel in zijn eigen regionale moedertaal; wat het “back to the roots”-gehalte van de plaat alleen nog maar vergroot. De kalebas is letterlijk en figuurlijk de hartslag van de nummers, die erg weinig fiorituurtjes meekrijgen, maar gewoon hun eigenste zelve mogen en moeten zijn, nu eens bang en boos, dan weer vrij en vrolijk

Opener en afsluiter van de plaat zijn echte Songhai traditionals en die krijgen hier dus een nieuwe versie, slechts begeleid door die geweldige gitaar en ngoniklanken plus percussie. Eén nummer is gewoon “Instrumental” getiteld en het ontstond spontaan in de studio, toen de opnamesessies eigenlijk beëindigd waren.. De persoon van wijlen Kola Cissé wordt uitgebreid bezongen en geëerd, omdat hij zowat zijn hele leven besteed heeft aan de fysieke vooruitgang van het Malinese volk en zo is de heerlijke, simpele plaat, opgebouwd uit hartenkreten van een man die het beste voorheeft met zijn volk en net daarom wel eens vermanend uit de hoek durft te komen.

De muzikale verpakking van al deze boodschappen is nergens minder dan indrukwekkend en je kunt nu al met zekerheid zeggen dat Samba Touré nog maar eens één van de platen van het jaar zal blijken afgeleverd te hebben. Maar u moet vooral zelf naar “Adounya” gaan luisteren!

(Dani Heyvaert)